من تمام طول بچگیم وقتی فیلم های ترسناک یا جنگی میدیدم، جایی که موزیک زمینه ی فیلم خبر از رخ دادنِ یک اتفاق مثل شلیک گلوله یا ظهور سایه ی سیاه در تاریکی یا خفه کردن شخصیت اصلی و . میداد، گوشامو میگرفتم و چشامو محکم روی هم فشار میدادم. وقتی اون صحنه به خیر می گذشت یا نمی گذشت ولی بالاخره اون موزیک ترسناک مزخرف قطع میشد ، بغل دستیم میگفت تموم شد. بعد منم دستامو از روی گوشم برمیداشتم و چشامو باز میکردم و نفس راحت می کشیدم.
حالا شما تصور کنید این آدمِ ترسو در تمامِ دورانِ زندگی ، تصمیم میگیره بره سینما و تنها فیلمی که تعریفشو شنیده و بلیط خالی داره رو رزرو میکنه و با دو تن از نزدیکان میره که تفریح کنه :/ غافل از اینکه فیلم در مورد چیه و قراره کل فیلم بدنشو منقبض کنه و گوشاشو بگیره و گریه کنه و روش نشه به خاطر رو دربایستی از سالن سینما بزنه بیرون و بقیه ی فیلم رو هیچ وقت نبینه.
من.کاری ندارم خیلی خوب بازی کردن بازیگرانش و اولین فیلم خوبی بود که بعد مدت ها نوید محمد زاده توش بازی نکرده بود! ( به هر شکل به دیدن نوید محمدزاده در فیلم ها آلرژی پیدا کردم. دیگه چقد آخه؟! )
ولی اصلا این فیلم رو به ترسو ها و نازک نارنجی هایی مثل خودم توصیه نمیکنم چون هیچ وقت نمیتونین اثرات روانیِ ناشی از اون رو جبران کنین. به روانِ خودتون رحم کنید و هر فیلمی رو نبینین
فیلم ,رو ,اون ,ی ,کنه ,ها ,و چشامو ,هیچ وقت ,فیلم رو ,کنه و ,ی فیلم
درباره این سایت